در سوگ یک رؤیا

یکی از بزرگ‌ترین حسرت‌های زندگیم اینه که چرا زمانی که دانشجو بودم، دانش و آگاهیم در مورد مذهب و تاریخ به قدری نبود که بتونم جواب تک‌تک مزخرفاتی رو که استاد ع.ح تو مغزمون می‌کرد، بدم! تو اینستاگرام پیداش کردم، تا فهمید کی‌ام، بلاکم کرد! متأسفم برای اون سیستم آموزشی که مجنونی رو استاد دانشگاه می‌کنه که عَرَق ملی داره خفه‌اش می‌کنه، اما از احمقی مثل شریعتی برای دانشجو بت می‌سازه که حتی از عقبه‌اش و عقاید مضحکش خبر نداره!

کاش اون زمان شهامت و دانشش رو داشتم که وقتی از راه افتادن گشت ارشاد دفاع می‌کرد، پا می‌شدم و همین جواب‌هایی که الان به آمران‌به‌معروف می‌دم، بهش می‌دادم و فریاد می‌زدم: "آقایی که با افتخار خودت رو «بیماردل» خطاب می‌کنی، جای تو توی تیمارستانه، نه پشت میز استادی دانشگاه!"

امروز ۲۹ خرداد، سالروز اُووردوز کردن شریعتی در فرنگه! امیدوارم که اون دنیا (اگه اون دنیایی وجود داشته باشه البته) رنگ آرامش رو نبینه که با ژست روشنفکری بانی بخش اعظم بدبختی نسل ما شد!